Philospheros

Tuesday, April 14, 2020

O Niej

Chciałem napisac wiersz o miłości
Lecz ona nie budzi wielkich emocji
Jest ona po prostu jak struga przejrzysta
Łagodna i cicha, i rześka, i czysta

Im więcej chciałbym o niej wiedzieć
Tym bardziej zagłębiam się w jej przestrzenie
I nagle widzę bystro
A nic nie mogę powiedzieć
Bo ona mi mówi wszystko

23/XII/2016

An inspiration that came to me a few years ago in a bar

In the canteen of life sitting
I sip Lighter ales
There aren't many walls to gleam upon again

Windows show the starlit skies
And the doorknob is just beneath my palm

I reflect at times past
With a sigh of relief
And my heart s lighting up

I hear people and their friendly chatter
Glasses full and decked with clatter
It is so much warmer in this room

Pondering something too vague to utter
Suddenly I realise, I'm smiling

Sunday, March 22, 2020

Świat Wstrzymał Oddech

Świat wstrzymał oddech
Gwiazdy nadal świecą
Planety wciąż krążą
Istnienia dalej się rodzą, dalej odchodzą
A świat wstrzymał oddech

I pierś chce śpiewać
I serce bije przyspieszone
Ale głos więźnie w gardle
A krew zastyga w żyłach.
Świat wstrzymał oddech

I rzeki dalej płyną
A ptaki nadal kwilą
Drzewa się zielenią
Wszechświaty powoli przemijają
A Ty wstrzymujesz oddech... Nie w zachwycie

I wszystkie sprawy, dalej tak przyziemne
I wszystkie słowa, czy jeszcze są namiętne?
A Ty wstrzymujesz oddech
Bo tramwaje i pieniądze.
A świat krąży dalej, nieprzytomnie...

Sunday, July 30, 2017

Stan skupienia

Interesują mnie osobliwości.
Unikaty, rarytasy.
Rzeczy niepowtarzalne i oryginalne.
Wybitne jednostki ludzkie.
To, co pierwotne.
Początki, głębia.
Starożytne relikwie...
Czystość. Przejrzystość.
Przestrzeń.

Pociąga mnie duch.
Ten, który żyje w starych, analogowych rzeczach.
I ten, który miewa człowiek.
Niebanalność, nietuzinkowość.
Kunszt wspaniałej jakości.
Skupienie formy i samurajska precyzja.
Piękno.

Tak, lubię wszystko to, co najlepsze.
Kryształy egzystencji.
W przypadku człowieka:
Poszukuję Wielką Świadomość.
Jestem lustrem poszukującym lustra
Równie gładkiego co tafla rtęci.
Równie pochłaniającego.
Równie cichego...
Jak oko cyklonu.

Otoczyłbym się takimi przedmiotami.
Gdybym mógł.
Ale po co? :-)

Lubię ten wewnętrzny stan ducha,
Kiedy się czuję całością i nicością
Kiedy coś unosi mnie w górę
Jak ciepły prąd powietrza latawiec.
I czuję wewnętrzną harmonię.
Słyszę orkiestrę...
Więcej nie poddaję się autopsji.
Lecę i jestem sam
Widzę wszystko
Pijany jestem...
Błogo

Choć wiem, że za chwilę wrócę na ziemię.
Do tych swoich małych rzeczy.
Do stanów rozmemłania.
Do czytania, i myślenia,
I czekania...
Ponownie
Na stan
bycia.

Sunday, July 31, 2016

Awareness

As we have eyes to see

It is the one, which looks

As we have ears to hear

It is the one, who listens

As we have hands to touch

It is that one, which feels

As we have sound to speak

It is the poet which animates the words

It is the flower bud

That climbs towards the sun

It is joy, intimacy and bliss,

But pain and depth of sorrow, too.

It connects the four sides of the world

Joins the dual, lives through, and is

The experiencing

And experience itself

Above all it wants to grow

Like trees – are they not a monument of it?

All aware inside

It be the soul of God

Who tends to all the things

And guards our peaceful dreams

Sunday, October 26, 2014

Pani poezja i kochanka

Poeta swoją panią chowa z kałamarza
Lecz gdy jest dojrzała, mało kto ją widzi.
Złożona w ciemny kącik łoża z piór pisarza -
Niezadowolony złą się żoną brzydzi.

Kiedy tworzył dzieło, chełpił się obrazem
Lecz widownia była niezaspokojona.
Zgorszony, swą Tytanię zamknął w buduarze,
By stała się posłuszna pióru Oberona

Szukał więc piękniejszej, modnej, lepiej znanej...
Poślubił drugą, milszą - oku krytycznemu.
Ze łzą uronił kropkę muzie wygwizdanej,
Z zazdrości i ze strachu pochował ją w cieniu.

Wyglądał świetnej damy, źrenicą nietkniętej,
I tak oto w wyścig zaprzęgnął swe pióro:
Brał panny lubiane, co złe i pokrętne
Wyrwały mu z ręki własnej krwi czczy urok.

Powtarzać wszczął za nimi, jako młody uczeń:
Opis, myśl, rym, frazes, średnie rymowanie.
Co lubią, co pomyślą, co w tłumie wymruczeć,
By kryło się z nikłym gustem jego zdanie.

I wszczęły się litery układać taktownie.
Zrównał się już z tymi co na przedzie stali
I rzucał tak swe trzewia w głupawe widownie,
By tamci do wtóru samym se klaskali.

W pogoni za zdobyciem kilku wielbicieli
Nauczył się tej składni, która jest tak czczona,
A poezja patrząc niemo w strop swej celi
Oczy szkli w szufladzie, samotna, zdradzona...